Szczawnica - historia

Nazwa miejscowości pochodzi od kwaśnych wód zwanych szczawami. Pierwsze wzmianki o Szczawnicy pochodzą z początku XV wieku, natomiast właściwości tutejszych źródeł były znane już już od XVI wieku.
Jako zdrojowisko znana jest od ponad 200 lat, kuracjusze przybywali do miejscowości już około 1970 roku.
Dynamiczny rozwój Szczawnicy jako uzdrowiska przypada na połowę XIX wieku, uzdrowisko rozwinęło się dzięki właścicielowi Józefowi Szalayowi.
Wybudował on pierwsze łazienki, budynki zdrojowe, modernizował Park Zdrojowy, a także dał oprawę architektoniczną odkrytym źródłom: Magdaleny, Walerii, Jana, Szymona, Heleny i Anieli - ich nazwy pochodzą od imion osób z rodziny Szalayów.
Zapraszał również do Szczawnicy wybitnych ludzi epoki, między innymi wybitnego balneologa (badacza właściwości leczniczych naturalnych źródeł) Józefa Dietla
W tym czasie powstały również liczne pensjonaty, wille, później sanatoria, a Szczawnica stała się uzdrowiskiem znanym nie tylko w Galicji.
Józef Szalay zapisuje Zakład Zdrojowy Akademii Umiejętności w Krakowie, która w latach 1880 - 1884 kontunuuje dzieło Szalaya.
W 1909 roku z powodu trudności finansowych Akademia sprzedaje Szczawnicę Adamowi Stadnickiemu, uzdrowisko ulega dalszym modernizacjom i unowocześnieniom. Dalszy rozwój uzdrowiska przerwała II wojna światowa.
Po wojnie wybudowano nowe sanatoria i Zakład Przyrodoleczniczy, natomiast w lipcu 1962 roku Szczawnica otrzymuje prawa miejskie.